آیا دین ابطال پذیر(آزمون پذیر) است؟
بسم الله الرحمن الرحیم
آزمون ناپذیری دین، همواره مورد انتقاد بی خدایان متفکر بوده است. راسل، به زینت هرچه تمام تر آن را اینگونه بیان می کند:
اگر من مدعی میشدم که در منظومه شمسی میان زمین و مریخ یک قوری چینی دور خورشید میگردد، هیچ کس قادر نبود مدّعای مرا رد کند، مشروط به آنکه حواسم میبود که در ادامه بگویم این قوری آنقدر کوچک است که حتی با قویترین تلسکوپها هم قابل رویت نیست. اما اگر تا آنجا پیش میرفتم که میگفتم چون مدعای من ابطال ناپذیراست جایز نیست عقل بشر به آن شک کند، به حق به یاوه گویی متهم میشدم. با این حال، اگر وجود این قوری در کتب قدما تایید شده بود و آن را حقیقتی قدسی شمرده و هر یکشنبه در کلیسا درباره آن به وعظ میپرداختند و در مدارس آن را به ذهن کودکان فرو میکردند، تردید در وجود آن نشانهٔ نامتعارف بودن تلقی میشد و شخص شکاک را در عصر روشنگری به نزد روانپزشک و در دوره پیش از آن به دادگاه تفتیش عقاید میفرستادند.
اما اسلام، جریانش متفاوت است.
اسلام کلامش سرشار از جزئیات است: هزاران اظهار نظر در زمینه های مختلف دارد. قرآن نیز در لا به لایش ادعاهای محکم وجود دارد. بخشی از این ادعاها کاملا آزمون پذیرند. به عنوان مثال، کافی است ثابت کنیم یکی از ادعاهای محکم علمی قرآن یا پیامبر غلطند تا کل اسلام باطل شود...