تنبلی

بسم الله الرحمن الرحیم

    پدیده ی تنبلی، بی شک یکی از عوامل صد درصد مخالف با گسترش نسل است. انسان تنبل کم کار می کند، کم نتیجه می گیرد؛ لذا نمی تواند نسل خود را گسترش دهد.

    ممکن است بگویند تنبلی مایه ی چاره گشایی و خلاقیت است؛ اما نکته اینجاست که متفکرین و چاره اندیشان بزرگ به هیچ عنوان تنبل نیستند، بلکه تنبل از فکر کردن نیز می گریزد. در ادبیات قدیم به کرات شاهد تشویق انسان ها به کار و دوری از تنبلی هستیم و این یعنی تنبلی در عموم دوران ها رواج داشته است. تنبلی نمی تواند ناشی از خطای تشخیص ناخودآگاه آدمی در تعیین کار مورد نیازش باشد زیرا در تمامی اعصار تا قرون کنونی جنس کار از فعالیت بدنی بوده و در هیچ برهه ی زمانی فعالیت بدنی برای انسان مایه ی شکست یا ضعف نسل نبوده بلکه شاید بزرگ ترین امتیاز برای گسترش نسل، همین دوری از تنبلی بوده است.

    داروینیست های حقجو پاسخ بدهند: چرا با این که پدیده ی تنبلی در تضاد آشکار با بقای نسل است، همواره رواج داشته و دارد؟

    پاسخ اسلام به سادگی چنین است: همه چیز دقیقا در قبض تکامل نیست. انسان روح دارد و می تواند انتخاب کند: آیا در راستای بقای نسل خود بکوشد یا خیر. خداوند انسان را صرفا برای گسترش نسل نیافریده است و برای او تمایلات متضاد قرار داده است تا راه را خود انتخاب کند. با توجه به این، فرزند پدر و مادری کوشا، هرچند با احتمال کم، می تواند پسری کاملا تنبل و بی خاصیت باشد...هرقدر هم که اصلاح نسل کنیم.